Acınız tazeyken ne desem kar etmeyeceğini biliyorum ama sırf bunları yazabilmek adına hesap açtım.Siz deyin günah çıkartma,ben deyim iç dökme.
2013 yılında bu sürece dahil oldum bir çok sınava katıldım,mülakata kaldım hepsinden elendim.Ağladığımda oldu,'kendine gel sen girerken bu düzeni biliyordun' diye kızıp daha çok hırslandığımda.Her yeni mülakatım yüreğime umut oldu,her seferinde yıkılan tüm hayallerimi yeniden kurdum.Hiç yılmadım,öyle zor durumlarda kaldım ki niyetimi hiç bozmadım.Milletvekili arkadaşımın dayısıydı ve düğününde yanıma gelip mülakatlara hazırladığımı duyduğunu söyleyip,tcmi istedi.Teşekkür ettim,adil olunsun yeter gerisini ben hallederim dedim.Yine kuzenimin kayınpederi valiydi,kuzenim illa adını söyletelim dedi.Teşekkür ederek reddettim'Allah var gam yok'dedim.Çalışmaya devam ettim.
Iki sene önce babamın ufacık bir gribinin meğer amansız bi hastalık olduğunu öğrendim 1 yıl kadar bir hastane süreci geçirdi.Yanlış operasyonlar,tedaviler belden aşağısını felç etti,bacaklarını hissediyordu ama sinirleri harap olduğundan motor gücünü kaybetmiş yürüyemiyordu.Ağrılarının azalması için sürekli masaj,hareket yaptırıyordum.Öyle tuhaf bişeydi ki bacaklarına egzersiz yaptırmayınca ağrıdan kıvranıyor ama bir baş parmağını bile kıpırdatamıyordu.Düşünün ki sandalyeye bile ağrıdan oturamıyor,sadece yatıyor bu da sinir yapmasına ve hepimize bağırıp çağırmasına neden oluyordu.Biz hiç bi zaman felç olduğunu söylemedik,öyle olsa hissedemezsin korkma ağrıların geçince yürüyeceksin dedik.Çok zor günlerdi yazarken bile sanki herşeyi yeniden yaşıyorum.Tüm bunlar olurken süreçten kopmadım ilanlar geldikçe başvurdum,bir sınava ağlayarak girdim ağlayarak çıktım.Sonuçlar açıklandığında mülakata hak kazandığımı öğrendim.Babama bir gün yeniden yürüyeceğini ,mülakatı geçtiğimde ona çok istediği bahçeyi alacağımı anlattım,he kesin kazanırsın diye takıldı görürsün dedim,güldük.Mulakat sabahı gitmeden doktoruyla konuşayım dedim ve doktor bana babamın birdaha asla yürüyemeyeceğini söyledi.Dengemi kaybettim"bu nasıl olur oysa siz bu tedaviden sonra yürüyeceğini söylemiştiniz"dedim.Maalesef durum bu dedi ve odasından çıkardı.Bu dediğim hastane Ankara'nın en iyi özel hastanelerinden biriydi,son çıkan cihaz sadece orada vardı,bize tedaviye cevap vereceği ve yürüyebileceği garantisini verdiğinde öyle sevinmiştik ki,babamın yıllarca biriktirdiği abimin düğün parasının hepsini vermek zerre umrumuzda olmamıştı,para yine birikirdi.(yaklaşık 50 bin tl)Ama onca emek doktorun iki dudağı arasında kaybolup gitmişti'yürümesi imkansız!'
Anneme hiçbişey söylemeden babamın başına koyup mülakata gittim.Heryerim titriyor,midem bulanıyordu.Sürekli dua ediyordum çünkü bu sefer olmalıydı,yoğun bakım önlerinde bile ders çalışmıştım.Zil çaldı girdim 6 sorudan 3üne tam 2sine yarım cevap verebildim,ama heyecan yoktu,kendimden emindim.Geri koşaradım hastaneye gittim,anneme bu sefer olur heralde,zaten soruları bilip bilmediğime bakmıyorlar dedim.Bir ay sonra sonuçlar açıklandı ve sonuç yine olumsuzdu.İlk defa bir mülakata bu kadar bel bağlamıştım.Çünkü elde avuçta birşey kalmamıştı, abim bizden uzak bi yere yeni atanmış,henüz kendi masraflarını karşılayamamıştı.Özel hastane de umduklarımızı karşılayamayıp,paramız da kalmayınca babamı çıkardık eve getirdik.Doktor da çıkarken,artık gerek yok diye kan sulandırıcı ilacını kesti.Biz de doktordur bilir dedik.Bir gece babamın inlemelerini duyduk,tuhaf bişeyler oluyordu hemen 112yi aradık,geldiler meğer beynine pıhtı atmış.Son üç aylık hastane sürecine de böylece girmiş olduk.Bir hafta yoğun bakımda yattı,sonra servise alındı.Konuşmaları çocuklaşmış,hareket eden iki kolundan sadece sağ kolu kalmıştı.3ay boyunca altından aldım.Bir gün olsun of demedim,zerre tiksinmedim,zoruma gitmedi ama bir kızın babasının mahremini görmesi,babasının buna ses çıkaramaması (Allah'tan çocuklaştığı için çok algılayamıyordu) öyle büyük bir imtihan ki Rabbim hiçbirinize yaşatmasın.Hiçbir doktor uğraşmadı,annemle hergün egzersiz yaptırdık,konuşması normale dönmeye başladı ama kolu bida hareket etmedi.Zaten ölecek diye tek bir gün olsun fizik tedavi gelip uğraşmadı.Doktorlar yönünden de öyle büyük bir sınava tabi olduk ki özel,devlet hepsinde Allah'tan hiç korkmayan insanlarla karşılaştık.Biz çok uğraştık o güzel gözlerini yeniden güldürmeye ama olmadı bir gece elimizden alıp yeniden o soğuk yoğun bakım odasına götürdüklerinde geri getircez burda alet yok dediler ama içimden birşey koptu bir daha gelmeyecekti,biliyordum.Bir gün sonra bayramdı,her Bayram namaza kaldırdığım babam bu sefer derin bir uykudaydı.Her Bayram sabahın köründe çalan alarm yerini acı acı çalan zil sesine bırakmıştı.Karşıdaki ses' babanız fenalaştı aşağı inin'dedi.Ve indiğimizde herşey için çok geçti.Gözümün takılı kaldığı ekranda tüm ışıklar sönmüş,benim kıyamadığım babam bembeyaz melekler gibi yatağında yatıyordu.Gittim elini öptüm,bayramlaştım.Hemşireye keşke önce çağırsaydınız pamukla dudaklarını ıslardım,çok susamıştır başında da Kur'an okurdum,deseydiniz ya bağırıp çağırmazdım ki çağırsaydınız gelirdim,korkmuştur dedim.Son bir kez daha bakıp,yüzünü avuçlarımla sıvazlayıp mis kokusunu içime çektim.Yoğun bakımdaki hemşire ağlayarak kolumdan tuttu,sen çok güçlü bi kızsın annen sana emanet artık dedi dışarı çıkardı.
Üstünden 1 buçuk yıl geçti,atlatabildin mi diye sorsanız,asla.Ama hayat maalesef devam ediyordu ve sorumluluklarım daha da artmıştı.Abim evlendi,yanımıza geldi.Bu süreçte 2016 kpssye girememiştim hiç beklemediğim anda arkadaşım aradı ilan geldi başvur hemen dedi.Kpssden önce hiç imkan vermiyordum ilana,2016ya girmediğim için de hiç umudum yoktu ama yine Allah bir yol göstermişti.Güzelce çalıştım girdim,çok şükür kazandım.Annem abim çok sevindi.Çünkü gerçekten zor durumdaydık ve benim seneye düğünüm vardı.Abim babalık görevini üstlendiği için büyük bir yükün altındaydı.Bitane kardeşi olduğum için herşeyin en iisini yapmak istiyordu ama maddiyat diye de bir gerçek vardı.Ben hemşirenin dediği günden beri emanetim annemin bir dediğini iki etmiyor,emekli maaşından bana gelen kısma hiç dokunmadan ona veriyordum.
Son ana kadar herkes aradı gel bu sefer ismini söyletelim,nasip değilse yine olmaz ama bunu ailene yapma,zor durumdasınız die.Yok dedim nasipse olur.Hepsini reddettim Allahım nolur bana yardım et dedim.Gecemi gündüzüme katıp eşekler gibi çalıştım.Mulakata girmeden bir hafta önce annemle faturaları yatırmaya gittiğimizde annemin ağladığını gördüm.Oturttum noldu sana dedim,faturalar çok gelmiş dedi.Sen buna mı ağlıyosun Allah başka dert vermesin dedim.Olmuyo yapamıyoruz dedi,abin hangi birine yetişsin baban varken böylemiydik Allahım ne zormuş dedi.Tam o ara kardeşim dediğim bi arkadaşım aradı'Ne zamandı mülakatın dedi'.Haftaya dedim.'Hala mı aynı fikrin dedi'.O ara bi anneme baktım,bi abimi düşündüm.Bilmiyorum dedim,huzursuzum.'Biraz düşün akşam konuşalım' dedi kapattık.Eve geldim saatlerce ağlayarak ders çalıştım,benim bi duruşum var dedim yapamam dedim.Dualar ettim,namazlar kıldım.Allahım nolur yardım et dedim.Telefon çaldı yine arkadaşım'Allah aşkına yapma ne kadar ihtiyacın olduğunu biliyorum,en çok hakedenlerdensin,yıllardır senin de hakkın yeniyor dedi'.Olsun benim hakkım helal olsun dedim.'Yapma,sen zaten 3 aydır çalışıyorsun yan gelip yatmadın,pes etmedin,bırakmadın.Nasibinde yoksa yine olmaz nolur söyleyim adını dedi'.Bilmiyorum dedim,kapattım.Sabahında abimin annemle konuşmasını duydum'inşallah bu sefer kazanır,bitti tükendi yıllardır,hem bizim için de çok iyi olur,karım hamile,ayrı eve çıkacağız,yarın çocuğum olunca nasıl yetişcem bilmiyorum 'dedi.
Öğlen'acaba bu bi vesile mi ben mi yanlış anlıyorum deyip'arkadaşımı arayıp 'Tamam'dedim,kabul ettim.O bir hafta boyunca da çok çalıştım.Mulakat zamanı geldi girdim,alanımla ilgili tek bir soru gelmedi ama kendimden emin hepsini cevapladım,şaşırtmaya uğraştılar cevaplarımın doğru olduğunu söyledim.Sonuçlar açıklandı ve ilk defa asil listesinde adımı gördüm.İlk başta öyle sevindim ki sabah ezanında kalkıp anneme sarıldım,bağırdım,çağırdım.Çünkü gerçekten haketmiştim,hepsini de cevaplamıştım,kendimden de emindim.Ama odama geri geçip kazanamayan arkadaşları okudukça içim acıdı.Benim gibi defalarca elenip yine kazanamayanlar vardı.Beddua edenler,bela okuyanlar..Bi an da sevincimin yerini hüzün kapladı"Acaba benim de yine olmaz mıydı" ya da zaten olacaktı ama inanmadım,ya öbür dünyada Rabbimin karşısına çıktığımda "ben zaten sabretsen sana verecektim ama şimdi gerçekten kaybettin" derse diye uyku uyuyamaz oldum.Onca emek,onca mücadele sonucunda bu sınav için hakiki sınavı mı kaybettim,bilmiyorum.Son anda vesile diye düşündüğüm şey aslında şeytanın vesvesesi miydi,bilmiyorum.Ama dostlar Allah şu hayatta hiç kimseyi çaresiz koymasın,babanızı ananızı başınızdan eksik etmesin.İnşallah bana hakkınızı helal edersiniz.İnşallah sizler çok daha iyi yerlere gelirsiniz.
Vaktinizi aldığım için özür dilerim ,Allah yar ve yardımcınız olsun.

Acınız tazeyken ne desem kar etmeyeceğini biliyorum ama sırf bunları yazabilmek adına hesap açtım.Siz deyin günah çıkartma,ben deyim iç dökme.
2013 yılında bu sürece dahil oldum bir çok sınava katıldım,mülakata kaldım hepsinden elendim.Ağladığımda oldu,'kendine gel sen girerken bu düzeni biliyordun' diye kızıp daha çok hırslandığımda.Her yeni mülakatım yüreğime umut oldu,her seferinde yıkılan tüm hayallerimi yeniden kurdum.Hiç yılmadım,öyle zor durumlarda kaldım ki niyetimi hiç bozmadım.Milletvekili arkadaşımın dayısıydı ve düğününde yanıma gelip mülakatlara hazırladığımı duyduğunu söyleyip,tcmi istedi.Teşekkür ettim,adil olunsun yeter gerisini ben hallederim dedim.Yine kuzenimin kayınpederi valiydi,kuzenim illa adını söyletelim dedi.Teşekkür ederek reddettim'Allah var gam yok'dedim.Çalışmaya devam ettim.
Iki sene önce babamın ufacık bir gribinin meğer amansız bi hastalık olduğunu öğrendim 1 yıl kadar bir hastane süreci geçirdi.Yanlış operasyonlar,tedaviler belden aşağısını felç etti,bacaklarını hissediyordu ama sinirleri harap olduğundan motor gücünü kaybetmiş yürüyemiyordu.Ağrılarının azalması için sürekli masaj,hareket yaptırıyordum.Öyle tuhaf bişeydi ki bacaklarına egzersiz yaptırmayınca ağrıdan kıvranıyor ama bir baş parmağını bile kıpırdatamıyordu.Düşünün ki sandalyeye bile ağrıdan oturamıyor,sadece yatıyor bu da sinir yapmasına ve hepimize bağırıp çağırmasına neden oluyordu.Biz hiç bi zaman felç olduğunu söylemedik,öyle olsa hissedemezsin korkma ağrıların geçince yürüyeceksin dedik.Çok zor günlerdi yazarken bile sanki herşeyi yeniden yaşıyorum.Tüm bunlar olurken süreçten kopmadım ilanlar geldikçe başvurdum,bir sınava ağlayarak girdim ağlayarak çıktım.Sonuçlar açıklandığında mülakata hak kazandığımı öğrendim.Babama bir gün yeniden yürüyeceğini ,mülakatı geçtiğimde ona çok istediği bahçeyi alacağımı anlattım,he kesin kazanırsın diye takıldı görürsün dedim,güldük.Mulakat sabahı gitmeden doktoruyla konuşayım dedim ve doktor bana babamın birdaha asla yürüyemeyeceğini söyledi.Dengemi kaybettim"bu nasıl olur oysa siz bu tedaviden sonra yürüyeceğini söylemiştiniz"dedim.Maalesef durum bu dedi ve odasından çıkardı.Bu dediğim hastane Ankara'nın en iyi özel hastanelerinden biriydi,son çıkan cihaz sadece orada vardı,bize tedaviye cevap vereceği ve yürüyebileceği garantisini verdiğinde öyle sevinmiştik ki,babamın yıllarca biriktirdiği abimin düğün parasının hepsini vermek zerre umrumuzda olmamıştı,para yine birikirdi.(yaklaşık 50 bin tl)Ama onca emek doktorun iki dudağı arasında kaybolup gitmişti'yürümesi imkansız!'
Anneme hiçbişey söylemeden babamın başına koyup mülakata gittim.Heryerim titriyor,midem bulanıyordu.Sürekli dua ediyordum çünkü bu sefer olmalıydı,yoğun bakım önlerinde bile ders çalışmıştım.Zil çaldı girdim 6 sorudan 3üne tam 2sine yarım cevap verebildim,ama heyecan yoktu,kendimden emindim.Geri koşaradım hastaneye gittim,anneme bu sefer olur heralde,zaten soruları bilip bilmediğime bakmıyorlar dedim.Bir ay sonra sonuçlar açıklandı ve sonuç yine olumsuzdu.İlk defa bir mülakata bu kadar bel bağlamıştım.Çünkü elde avuçta birşey kalmamıştı, abim bizden uzak bi yere yeni atanmış,henüz kendi masraflarını karşılayamamıştı.Özel hastane de umduklarımızı karşılayamayıp,paramız da kalmayınca babamı çıkardık eve getirdik.Doktor da çıkarken,artık gerek yok diye kan sulandırıcı ilacını kesti.Biz de doktordur bilir dedik.Bir gece babamın inlemelerini duyduk,tuhaf bişeyler oluyordu hemen 112yi aradık,geldiler meğer beynine pıhtı atmış.Son üç aylık hastane sürecine de böylece girmiş olduk.Bir hafta yoğun bakımda yattı,sonra servise alındı.Konuşmaları çocuklaşmış,hareket eden iki kolundan sadece sağ kolu kalmıştı.3ay boyunca altından aldım.Bir gün olsun of demedim,zerre tiksinmedim,zoruma gitmedi ama bir kızın babasının mahremini görmesi,babasının buna ses çıkaramaması (Allah'tan çocuklaştığı için çok algılayamıyordu) öyle büyük bir imtihan ki Rabbim hiçbirinize yaşatmasın.Hiçbir doktor uğraşmadı,annemle hergün egzersiz yaptırdık,konuşması normale dönmeye başladı ama kolu bida hareket etmedi.Zaten ölecek diye tek bir gün olsun fizik tedavi gelip uğraşmadı.Doktorlar yönünden de öyle büyük bir sınava tabi olduk ki özel,devlet hepsinde Allah'tan hiç korkmayan insanlarla karşılaştık.Biz çok uğraştık o güzel gözlerini yeniden güldürmeye ama olmadı bir gece elimizden alıp yeniden o soğuk yoğun bakım odasına götürdüklerinde geri getircez burda alet yok dediler ama içimden birşey koptu bir daha gelmeyecekti,biliyordum.Bir gün sonra bayramdı,her Bayram namaza kaldırdığım babam bu sefer derin bir uykudaydı.Her Bayram sabahın köründe çalan alarm yerini acı acı çalan zil sesine bırakmıştı.Karşıdaki ses' babanız fenalaştı aşağı inin'dedi.Ve indiğimizde herşey için çok geçti.Gözümün takılı kaldığı ekranda tüm ışıklar sönmüş,benim kıyamadığım babam bembeyaz melekler gibi yatağında yatıyordu.Gittim elini öptüm,bayramlaştım.Hemşireye keşke önce çağırsaydınız pamukla dudaklarını ıslardım,çok susamıştır başında da Kur'an okurdum,deseydiniz ya bağırıp çağırmazdım ki çağırsaydınız gelirdim,korkmuştur dedim.Son bir kez daha bakıp,yüzünü avuçlarımla sıvazlayıp mis kokusunu içime çektim.Yoğun bakımdaki hemşire ağlayarak kolumdan tuttu,sen çok güçlü bi kızsın annen sana emanet artık dedi dışarı çıkardı.
Üstünden 1 buçuk yıl geçti,atlatabildin mi diye sorsanız,asla.Ama hayat maalesef devam ediyordu ve sorumluluklarım daha da artmıştı.Abim evlendi,yanımıza geldi.Bu süreçte 2016 kpssye girememiştim hiç beklemediğim anda arkadaşım aradı ilan geldi başvur hemen dedi.Kpssden önce hiç imkan vermiyordum ilana,2016ya girmediğim için de hiç umudum yoktu ama yine Allah bir yol göstermişti.Güzelce çalıştım girdim,çok şükür kazandım.Annem abim çok sevindi.Çünkü gerçekten zor durumdaydık ve benim seneye düğünüm vardı.Abim babalık görevini üstlendiği için büyük bir yükün altındaydı.Bitane kardeşi olduğum için herşeyin en iisini yapmak istiyordu ama maddiyat diye de bir gerçek vardı.Ben hemşirenin dediği günden beri emanetim annemin bir dediğini iki etmiyor,emekli maaşından bana gelen kısma hiç dokunmadan ona veriyordum.
Son ana kadar herkes aradı gel bu sefer ismini söyletelim,nasip değilse yine olmaz ama bunu ailene yapma,zor durumdasınız die.Yok dedim nasipse olur.Hepsini reddettim Allahım nolur bana yardım et dedim.Gecemi gündüzüme katıp eşekler gibi çalıştım.Mulakata girmeden bir hafta önce annemle faturaları yatırmaya gittiğimizde annemin ağladığını gördüm.Oturttum noldu sana dedim,faturalar çok gelmiş dedi.Sen buna mı ağlıyosun Allah başka dert vermesin dedim.Olmuyo yapamıyoruz dedi,abin hangi birine yetişsin baban varken böylemiydik Allahım ne zormuş dedi.Tam o ara kardeşim dediğim bi arkadaşım aradı'Ne zamandı mülakatın dedi'.Haftaya dedim.'Hala mı aynı fikrin dedi'.O ara bi anneme baktım,bi abimi düşündüm.Bilmiyorum dedim,huzursuzum.'Biraz düşün akşam konuşalım' dedi kapattık.Eve geldim saatlerce ağlayarak ders çalıştım,benim bi duruşum var dedim yapamam dedim.Dualar ettim,namazlar kıldım.Allahım nolur yardım et dedim.Telefon çaldı yine arkadaşım'Allah aşkına yapma ne kadar ihtiyacın olduğunu biliyorum,en çok hakedenlerdensin,yıllardır senin de hakkın yeniyor dedi'.Olsun benim hakkım helal olsun dedim.'Yapma,sen zaten 3 aydır çalışıyorsun yan gelip yatmadın,pes etmedin,bırakmadın.Nasibinde yoksa yine olmaz nolur söyleyim adını dedi'.Bilmiyorum dedim,kapattım.Sabahında abimin annemle konuşmasını duydum'inşallah bu sefer kazanır,bitti tükendi yıllardır,hem bizim için de çok iyi olur,karım hamile,ayrı eve çıkacağız,yarın çocuğum olunca nasıl yetişcem bilmiyorum 'dedi.
Öğlen'acaba bu bi vesile mi ben mi yanlış anlıyorum deyip'arkadaşımı arayıp 'Tamam'dedim,kabul ettim.O bir hafta boyunca da çok çalıştım.Mulakat zamanı geldi girdim,alanımla ilgili tek bir soru gelmedi ama kendimden emin hepsini cevapladım,şaşırtmaya uğraştılar cevaplarımın doğru olduğunu söyledim.Sonuçlar açıklandı ve ilk defa asil listesinde adımı gördüm.İlk başta öyle sevindim ki sabah ezanında kalkıp anneme sarıldım,bağırdım,çağırdım.Çünkü gerçekten haketmiştim,hepsini de cevaplamıştım,kendimden de emindim.Ama odama geri geçip kazanamayan arkadaşları okudukça içim acıdı.Benim gibi defalarca elenip yine kazanamayanlar vardı.Beddua edenler,bela okuyanlar..Bi an da sevincimin yerini hüzün kapladı"Acaba benim de yine olmaz mıydı" ya da zaten olacaktı ama inanmadım,ya öbür dünyada Rabbimin karşısına çıktığımda "ben zaten sabretsen sana verecektim ama şimdi gerçekten kaybettin" derse diye uyku uyuyamaz oldum.Onca emek,onca mücadele sonucunda bu sınav için hakiki sınavı mı kaybettim,bilmiyorum.Son anda vesile diye düşündüğüm şey aslında şeytanın vesvesesi miydi,bilmiyorum.Ama dostlar Allah şu hayatta hiç kimseyi çaresiz koymasın,babanızı ananızı başınızdan eksik etmesin.İnşallah bana hakkınızı helal edersiniz.İnşallah sizler çok daha iyi yerlere gelirsiniz.
Vaktinizi aldığım için özür dilerim ,Allah yar ve yardımcınız olsun.