jdfnnkehsjwofjep tarafından gönderilen iletiler

Sevgili Günlük;
Bu nasıl oluyo? Daha bir haftadır tanıdığım biri nasıl her kelimesinde kalbime dokunup bütün kırılmışlıklarımı tamir edebiliyo? Nasıl böyle bi muhabbet hissedebiliyorum ona karşı? Ben bunun şükrünü nasıl eda ederim bilmiyorum. Allah ım bizlere hakkıyla şükredebilmeyi nasip et. Bizi birbirimizle imtihan etme

https://www.youtube.com/watch?v=4WGk-8wEoSQ

Yıllar yılı düşmanın bile mert olanı dilenmişken, anlayışsız insanlarla dikenli yollarda yürümek ayaklarımızdan çok yüreğimizi acıtır oldu.Çok kırılgan bir yapım(ız) var, haksız mıyız? Bence haklıyız.Yaklaşık 2 senelik emek harcadığın sınavlar için arkasına yaslanıp tabanına basarak -çok memur alınıyor nasıl giremediniz, o zaman demek ki çok çalışmadınız v.s v.s diyenler var.eğer böyle bir düşünce şekliniz varsa az öteye çekilin be kardeşim, özgüvenim zedelendi resmen.Karşı apartmanda bi yaşlı teyze var ara ara cama çıkıyor ben de kendime kendime diyorum ki: be teyzem ikimizinde şu an için kaderi aynı cama bakıp iç geçirmek
Bütün bu olumsuzluklara rağmen ailemin hep yanımda olması su serpiyor çok şükür, ama üstteki arkadaşlarında çokça değindiği gibi "sen onlara" yük olmak istemiyorsun. Ama zaman en okkalı cevap verendir. Umarım tez zamanda cevapta veririz cevapta alırız. Allah herkesin gönlüne göre versin, Devletiniz için de bizler içinde güzel günler olsun inşallah.

"şaraba yakınlığımız üzümü sevmemizden değil, biz ezilenlerin yanındayız hepsi bu."

Hayırlı cumalar

"Önce hepsini yazdım sonra hepsini çizdim.
Yazıp çizdiklerimden çıktı kara bir resim.
Baktım, orada, bir bir sevdiklerim.
Bakıyorlar ardından yazıp çizdiklerimin.
O,yazarken ya da çizerken bilmediğim
Bilmeden yazdıklarım, bilmeden çizdiklerim.
Beni çizdi sonunda, yazıp da çizdiklerim.
Bana gülüyor şimdi, yitip-yitirdiklerim
Çizilmemiş olanlar, yazmayıp bildiklerim.
Ah bilip ettiklerim, bilmeyip ettiklerim. "

Sevgili Günlük,
Buluta yükü sorulmazmış ama bugün dışarıda hava nasıl?
https://youtu.be/VJbBaYX3kgk

...
Sen benim hiçbir şeyimsin
Yabancı bir şarkı gibi yarım
Yağmurlu bir ağaç gibi ıslak
Hiç kimse misin bilmem ki nesin
Uykumun arasında çağırdığım
Çocukluk sesimle ağlayarak
Sen benim hiçbir şeyimsin

Attila İlhan

https://youtu.be/db3DQDYfs5c

Ahh ahh biri bana deseydi kpss nin özellikle A kadro için bu kadar sabır gerektiren belirsiz bir süreç olduğunu söyleseydi baştan yemin ediyorum ki bulaşmazdım başlarda ohh diyordum eksiklerimi kapattım puanım çok arttı saf gibi ama benim gibi herkesin de arttı rakipler çok bunu göremedim ki bir de işin laneti resmen o kadar emeğim var diye kpss sayfasını da kapatamıyorsun ama bir türlü işe de girdigim yok milletin hobileri var bir sürü benim de hobim iktisat hukuk calismak bu nasıl hayattır ya off

Bizim çocukluğumuzda annelerimiz çalışmazdı. Okuldan eve geldiğimde boynumdaki anahtarla kapıyı hiç açmadım. Hatta babamın bile anahtarı yoktu. Annem evimizin bir parçası gibiydi, hep evdeydi. Her yere birlikte giderdik, zaten öyle çok da gidilecek bir yer yoktu ki... En büyük eğlencemiz sokaklarda oynamaktı. Sokakta oynamak diye bir kavram vardı yani. Cafelerde, alış veriş merkezlerinde buluşmazdık. Okula arkadaşlarımızla gider, birlikte çıkar, oynaya zıplaya yürüyerek gelirdik. Servis falan yoktu. Ayakkabılarımız eskirdi. Hatta öyle olurdu ki; çantalarımızı kaldırımlara koyar oyuna bile dalardık. Annelerimiz bu durumu bildiklerinden kardeşlerimizle bizlere ekmek arası bir şeyler hazırlar gönderirdi. Mahallemizdeki teyzeler annemiz gibiydi. Susayınca girer evlerine su içerdik. Ya da pencereden bize bir sürahi bir bardak uzatırlar,hepimiz aynı bardaktan kana kana içerdik. Kısacası evine gidip gelen elinde mutlaka yiyecekle dönerdi. Anneleri o arada çocuğuna verdiği şeyden bizlere de gönderirdi. Bu bazen bir kurabiye, bazen bir meyve olurdu.Cebimizde harçlığımız olduğunda düşmesin diye çıkarır çantamızın üstüne koyar oyun bitince geri alırdık.Çok garip ama kimse almazdı. Sokaklarımız evimiz kadar güvenli idi. Düşünce kaldırırlar, kavga edince barıştırırlardı bizi... Polisler gelmezdi kavgalarımıza, zabıtlar tutulmazdı. Sonra kavgalarımız da öyle ustura, falçata ile olmaz,onlar nedir bilmezdik bile, asla kanla falan da bitmezdi, en fazla saçlarımızdan çeker, hayvan adları sayar, tekme atar, yine oyuna dalardık. Birbirimizin suyundan içer, elmasına diş atardık. Misket oynamaktan parmaklarımız kanar yine de mikrop kapmazdık. Azar işitip, acillere taşınmazdık. Düşerdik ekmek çiğner basarlardı alnımıza, oyuna devam ederdik. Röntgenlere, ultrasonlara girmezdik.Ben bizim çocukluğumuzu çok özledim. Sokaklarımız ruhsuzlaştı sanki. Komşumu tanımıyorum ama evinin camında temizliğe gelen kadını haftada bir görür kolay gelsin der konuşurum. Onun dışında orada kim oturur hiç bilmem. Evimizi kendimiz temizlerdik, kapı silmece; bilmem kaç kuruş hepimizin elinde bezler güle oynaya bitirirdik işleri. Evlerimiz var, içinde yaşayan yok. Parklarımız var, içinde oynayan çocuk yok. Ama her yıl sökülüp yenilenen kaldırımlar, lüks binalar, ışıl ışıl vitrinler, girip çıkan yapay insanlar... Ruh yok, buz gibi buz, bu biz değiliz.. Tahta iskemlelerimizde oturan yaşlılarımız, onlara dede, nene diye hatırını soran çocuklarımız yok oldu. Ben kapılarında 'vale'lerin, 'bady'lerin beklediği yerlerden hep korkmuş çekinmişimdir. Kapısını çarparak örtüyor diye çocuğuna kızıp, taksitini bitiremediği arabanın anahtarını, hiç tanımadığı birine vermek ters gelir bana. Benim değildir bu kültür. Ne ruhuma, ne kültürüme ne de cüzdanıma hitap eder. Nedir bunlar? Reklamlarla desteklenen beyni, ruhu ele geçirilmiş insanlar olduk. Birbirimize yabancı, yalnızlıklarımızla yaşar olduk. İyi de neden böyle olduk ? Biz mi istemiştik? Yoksa birileri mi böyle istedi?.. 'Her toplum hakettiği gibi yönetilir'derler ya, hakettiği gibi de yaşar diyelim mi?
(Alıntıdır)
90'larda çocuk olmak...

"Bu agnostiğin inancıdır: cevaplarda değil olasılıklarda. Şüphenin düşünceyi kapatma değil açma şeklidir,meraklandırılmış bir zihnin canlılığında ve ondan zehirlenmek yerine belirsizlikle dans etmede." (Lesley Hazleton)

Bu ne hiddet bu geçmez kabadayı sinirlilik arkadaşlarım, sokaktaki kız, herkesin eve gidince hastası falan olmalı diye düşündüğüm 5 dakika için kural tanımayan arabadaki abi, günaydın abi diyince belki selam aldığım esnaf amca. Valla bir güleryüz ya bir nasılsın ne çabuk unutulmuş. Oturduğum evin en iyi özelliği balkonu değil de komşuları yemin ediyorum. Mutlu günler herkese.

En derin yaralar kapanıyorsa,
En büyük acılar unutuluyorsa,
Neden korkulur hayatta söyleyin bana

https://youtu.be/GGSw2xVobE8

Ahh sevgili gunlük ahhh. Herkes tutturmus torpille gir işe diye . Ne anlar onlar emek verenin halinden hii ?

Bir gecedir sana doğru senden...
Geçen yaşadığındır, yaşarken anlamadan.
Kalan bir gerçektir belki,
Bir iğne gibi kaybolan, bir bardak gibi kırılan.
Gelen sanki beklediğindir,
Ve giden, en tadlı, en sıcak, en kocaman. Özdemir Asaf'ın GİDEN adlı şiirinden

İyi ki şairler var.. Yoksa halimizi nasıl anlatırdık halden anlamazlara..
" Ben birinin hiçbişeyiyim, en çok da bu koyuyor
Ortak tek bir fotoğrafımız bile yok
Bugünlerde ben adsız bir özlemim
Yağmur yemiş bir deniz gibiyim"

Hem bişeyler yapmak, bu çıkmazdan kurtulmak için can atıyorum hem de nerden başlayacağımı ne yapacağımı bilmiyorum. Ben az ötede delireyim

https://youtu.be/qgEyQrxkdkY

...

kalbin diyorum
iki dirhem bir çekirdek
elleri kiraz ağacı
dilleri ömürlük bir kelebek

-feyz kariha

Sevgili Günlük;
Aylardır sanki bişey bekliyo gibiydim. Ne olduğunu ne zaman geleceğini bilmeden öylece bekler buluyodum kendimi. Belki de beklenen budur? Belki de olmaz denilen şey olur? O vakit bekleyelim görelim...

"Zarar veren hiçbir şeyi affetmemem gerekiyor, hatta ucu bana dokunsa bile. Zira tek başıma değilim bu dünyada. Belki bugün bana birinin hakaret etmesine göz yumar ve zarar vermediğini düşünerek gülüp geçerim. Ama, ilk denemesini benim üstümde yapmış olan adam, ertesi gün giderek benden aldığı cesaretle bir başkasının derisini yüzmeye kalkar.
Ve kişi, insanları değişik yönlerinden incelemek zorundadır anacığım. Kesin bir ayrım yapmalıdır aralarında. Bunlar benim yoldaşlarım, bunlarda düşmanlarım diye.. Bu doğru bir çözüm yolu olduğu gibi insanları yormaz ve onlara bıkkınlık da vermez." GORKİ-ANA