@zenginmemur madem herkes samimice yazmış ben de samimi bir şekilde şerhimi düşeyim. Ben çok severek girdim bu bölüme. Hatta kazanmak için bir yıl daha bekledim ve mülkiyeye girdim. Girerken de en büyük amacım hayata dair bir sürü şey öğrenebilmekti. Savaşlar neden olur, tarihte hangi savaşlar olmuş, bunları nasıl doğru yorumlayabiliriz, ekonomi nedir, neden her şeyi etkiler, neden portakal üreticileri belli bir fiyatın altında satmak yerine mallarını imha eder, büyük devlet ne demek, kültür ne demek, sosyoloji ne , psikoloji ne, insanlar neden işsiz kalır vb. Sana buna benzer cevaplarını aradığım 100 sayfalık bir kitap yazabilirim. Nihayetinde dereceyle girdim. Okulda sadece derslere girmek yerine bir ton şeyle ilgilendim. Tiyatroya gittim, cumhurbaşkanlığı senfoni orkestrası konserlerini kaçırmadım, okulda 4 saat dersim vardı ama ben bir şey öğrenemiyorum diye günümün 7,8 saatini kütüphanede geçirdim. Amerika’da hakem olan bir kocamla araştırma yaptım, kafamdaki sorulara daha iyi cevap verebilmek için rönesans ve reform çalıştım bir iki hocamla, Fransızca öğrendim ayriyeten. Uzun lafın kısası dolu dolu nasıl geçti anlamadım.
Asıl sorunun cevabı:
Etrafımdaki hemen hemen herkes iyi ya da kötü bir işe girdi. Onlar son sene de çalışıyordu ama ben çalışmadım mesela. Mezun oldum tak hazırlanırken anneannem hasta oldu ona baktım, hazırlanmadım. Geçen yıl da öyle geçti. Şimdi hazırlanıyorum. İnsanlar soruyor. Ben de çalışıyorum diyorum. Bankaya giren var, özelde asgari ücretle giren var. Ben hala evdeyim. Soranlara giriyorum ama mülakattan eleniyirum diyorum ki bu da doğru ama hiç umutsuzluğa düşmüyorum. Yüzdüm yüzdüm kuyruğuna geldim. Hiç de okuduğuma pişman olmadım çünkü hep kafası karışık biriydim ve tüm sorularımın cevabını buldum. Bir, iki yıl daha var en kötü. Olmazsa düz memur olup devam edeceğim. İngilizcem var. Memur olup onu geliştiririm ve daha üst kurullara hazırlanırım belki. Ya da ne bileyim Fransız kültüre yazılırım. Fransızcamı geliştirip öncekinden daha güçlü devam ederim. İnsanlar dışarıda hayat mücadelesi veriyor ve Bundan daha önemli bir sürü şey var hayatta. En önemlisi sağlık. Sağlık elverdiği sürece ve yaş 30 olana kadar (yaşım 27) mücadeleye devam. Etrafımda işe giren insanların hayatında değişen bir şey yok. Hepsi monotonluktan şikayetçi. Kimse uzaya da gitmedi. Sadece kendince birikimleri var. Ben de evimi arabamı 2 yıl 3 yıl geç alırım çok sorun olmaz ama yıllarca verdiğim emeklerimi, birden fazla dil öğrenmek için harcadığım saatlerimi, hayallerimi ve en önemlisi vizyonumu korumaya çalışıyorum.
(Yazı biraz uzun oldu, kusura bakmayın ama bu vesileyle sanırım ben de rahatladım biraz.))