Anne babasından yeteri kadar sevgi görmeyen, hor görülen çocukların hikayesi bu. Babaları kumar masasında düşman tarafından ayartılmış çocukların, analarının derdinde sür(ün)düğü hayatın.
Kardeşler ama hiç bitmeyecek bir kavganın içinde esas meselesini unutmuş çocuklar bunlar.
Başlarına gelen belanın bini bir para, günü, ayı, yılı olmayan, her günün apayrı pisliğe mahkum edildiği bir yaşamak geçiyor başlarından. Tarihler değişiyor ama senaryo hep aynı. Kardeşlerden birini vurup ötekini işaret ediyorlar katil diye, diğerini vurup berikini. Sonu gelmeyen, kısır bir döngü gibi, hep aynı yerinden ısırılan, kanının kurumasına, kabuk bağlamasına izin verilmeyen bir yara gibi.
Ne dostlarına sözleri geçiyor, ne düşmanlarına güçleri yetiyor, eksiklik biz de diyorlar ama bir türlü de uzlaşamıyorlar kendi içlerinde. Doğrusu durumun farkında olanların sayısı bir hayli az.
Bu kardeşler de insanlığın kalan çoğunluğu gibi her konuda savaşı ve öldürmeyi çıkar yol görmüşler ancak düşmanı yanlış yerde aramışlar. Birileri onlara düşmanı göstermiş, sorgusuz sualsiz kavgaya girişmişler, o birileri de bu savaşın her türlü ekmeğini yemiş.
"Başkalarının aşkıyla başlıyor hayatımız
ve devam ediyor başkalarının hınçlarıyla
düşmanı gösteriyorlar, ona saldırıyoruz
siz gidin artık
düşman dağıldı dedikleri anda
anlaşılıyor
baştan beri bütün yenik düşenlerle
aynı kışlaktaymışız"
Söz gelimi:
“Kardeşler! ” deseydim “Kardeşlerim! ”
“Bakın yaklaşıyor yaklaşmakta olan
“Bakın yaklaşıyor yaklaşmakta olan
“Bakın yaklaşıyor…”
Duyulmaz değil mi sesimiz, şairin de duyulmuyor zaten.
"Kardeşlerin pogrom sana
Dostlarının eşiğine varınca başlıyor
Senin diasporan"
Bir gün kardeşlerden birini yakıyorlar, aynı pis adamlar gidip başka bir kardeşi yakarken diğer kardeşin intikamı diyorlar, kardeş kimin kardeşi, sen kimin intikamını alıyorsun, benim yiten kardeşlerime ne olacak, bugünden sonra kardeşlerim olmadan nasıl yaşayacağım üstelik sen kimsin diyemiyor diğer kalanlar. Bazı cesur, yürekli yiğitler yazacak oluyor lakin bu adamların ipliğini pazara çıkarmak isteyenin nefesi tez elden kesiliyor.
Asırlık bu kavganın kazananı hiçbir zaman kardeşler olmadığı gibi anne babalarından nefretleri de her gün biraz daha artıyor. Analar yuvayı kurar kurmasına ama babaların eli daima üstünde olmayınca ayakta kalmaz o yuva. Anasını sevse bile babasına kızan evlat evini terk eder, yaşanmaz bulur o evi, yurdu. Hele bir de babasının annesini gerektiği gibi koruyup kollamadığını düşünmeye başlarsa araya "namus belası" da girer, babasına başka sıfat bulur, anasına başka. Artık bu çocukları evine, yurduna bağlayan hiçbir sebep kalmaz, onun yokoluşu derdi değildir, varlığını başka varlıklara armağan eder, çıkardığı ses evine yabancıdır, komşusu bile tanımaz bu sesi. Uzaktır.
...
https://youtu.be/qwLn76UE_Rs
