...
Yan yanayken saate bakmanın ayıp olduğu zamanlardı.
Evveldi. Güzeldi.
Karşılıklı oturdun mu masaya, bir gözlere bir de uzaklara bakılırdı, eski yad edilirken. Ellerde telefonlar yoktu.
Çocuktuk. Büyükler, eski günleri konuşurken uyuyakalmak diye bir şey vardı.
Sevmeler sessiz ve sebepsizdi. Ne gösterişe gelir, ne nedenlere sığardı. Her şeyden önce samimiyet gelirdi.
Sevda sırdı. Söylenmezdi. Sevilenin adına türküler yakılır ama onun ardından kimseye yakınılmazdı.
Eşyalar pahası ile değil, hatırası ile kıymetlenirdi. İnsanlar aldıkları ile değil, verdikleriyle değer ifade ederdi.
Sahi, utanmak diye bir şey vardı. Yüzsüzlük, profesyonellik adı altında prim yapmıyordu.
Dert çekmenin bile bir adabı vardı. Gönlün yükü, gözlerden anlaşılırdı.
Gönülden geçen ile dilden dökülenin arası böylesine uzak, böylesine hoyrat değildi.
Biz, bu içimizdeki uçurumları ve kalpler arasındaki mesafeleri sonradan icat ettik.
Henüz yenilmemiştik kendimize. Mutluluklar fotoğraf karelerinden ibaret değildi. Mutlu edilmek isteği hastalıklı bir hal almamıştı.
Eşyalar değil, insanlar ağırlanırdı evlerde ve kalplerde. Henüz bu kadar yalnız değildik.
Başkalarınca beğenilmek her şeyden önemli değildi.
Değer vermek, o kişinin acısına dahi ev sahipliği yapmak demekti, acısında yarı yolda bırakmak değil.
Yaşanmışın izlerini silmek bu kadar kolay değildi. Unutmak değil, hatır bilmek kıymetliydi.
Kalbe yüktü, geçici şeylere bağlanmak. Şimdi ceplerimiz ağır; yere yakın, göğe uzağız.
Adımlarının toprağı incitmesinden korkardı eskiler. Hedefe ulaştıysan, üzerine basıp geçtiklerinin zerre önemi yok artık.
Evveldi. Güzeldi.
-Rasih Aslantürk
