@rootofallevil Güzel kardeşim günlerdir aynı şeyi yazıyorsun ama yazılanları okumuyorsun sanırım. Biz, aynı sorular sorulsun demiyoruz ki. Öyle olması alenen adaletsizlik yaratır zaten ama farklı soru sorulması da adaleti sağlamaz. Durduk yere sınavın usulü değiştiriliyor ve bunun için yeterli altyapı yok. Niye kötünün iyisine boyun eğmek zorunda kalıyoruz? Bizim derdimiz bu, umarım artık anlarsın.
@1903bjk Çok incesin, teşekkür ederim 
Gelmişken ben de bir şey bırakayım.
...
Çok ilerisini görür gibi oluyorum, alınterinin evrensel ısısını duydukça. Belki de sadece 'emek', kavrulmadan çıkabilecektir yarına. İçimdeki insanî gerilimi dimdik ayakta tutmaya çalışıyorum; alınteri, emek besliyor bu gerilimi. İnsanı da, onun tüm edimlerini de bu denektaşıyla algılamaya çalışmalıyız. İnsan için tek korunak, kendi emeği olabilecektir Büyük Sorgu Günü'nde. Dışımızdaki tüm güçler korunağımızı yıkmak için uğraşsa da, insan, gene de yaratılışındaki olağanüstü bilgelikle korumasını bilecektir korunağını: Tek değerin emek olduğunu yani, birgün mutlaka.
Nuri Pakdil/Bir Yazarın Notları
ÖSYM'yi aradım arkadaşlar. Büyük ihtimalle bugün, en geç de yarın açıklanacağı söylendi.
...
derler ki,
ruhunda kocaman şüphe,
kalbinde kara bir lekeyle doğarmış insan.
insan...
yani, biri diğerini kör kuyularda merdivensiz bırakan.
-seyyidhan kömürcü
Huzursuz bir ruhum var benim.
Bu dünyada yersiz, yurtsuz kalmak belki.
Hikayeler anlattıkça, ruhum sükûnet bulur sandım.
Olmadı..
Anlatmaya devam ediyorum.
Kulak veren içten bir kalp bulabilmek, hikayene bir ortak bulabilmek insanı umutlu kılıyor çünkü.
Yaşamak güzel şey.
Yaranı gösterdiğinde, birilerinin "Çok mu acıyor?” demesi yeter.
/Tarık Tufan/
@antireferans Çok şükür Allah'ın verdiği aklı kullanmayı bilenlerdenim. Bu çirkin üslubunuzla niteliğinizi belli ediyorsunuz, daha fazla söze hâcet yok.
...
kaç vakittir unuttuğum bir şiirin dizesindeyim.
görmekten korktuğum bir düşün gecesindeyim.
yol, bir nehir gibi akıyor önümde.
tükenmeyen mesafelerin ötesindeyim.
yakınlığın getirdiği uzaklığın berisindeyim.
Çocukluğumdu. Kalbime düşen ilk sızım oldu; gitti bir gece apansız. Yarım kaldım. Mezar taşına şu sözler kazındı:
'incecikti, gül dalıydı
dokunsam kırılacaktı
dokunmadım
kurudu'...
gitme, sonbahar oluyorum, sonrası hiç
ağaçlar bükmesinler n'olursun boyunlarını
neden akşam oluyorum tren kalkınca
kırlangıçlar birdenbire çekip gidince
mendiller sallanınca neden tıkanıyorum
öyle çok acımasız ki öyle birdenbire ki
az önceki çiçekler nasıl da diken diken
gitme, sonbahar oluyorum, sonrası hiç
o sularda çimdik, bitti; köprüleri geçtik, bitti
o elmanın tadı orda, o kuş çoktan öttü, bitti
artık çocuk değiliz, susarak da bir şeyler diyebiliriz
günler devlet alacağı, yıllar bir kadehcik buzlu rakı
oyunlar oyuncaksı, oyuncaklar eski şarkı
kavaklara oklu yürek çizip duran o sedef çakı
nerde şimdi nerde şimdi, nerde o kan sarhoşluğu
gitme sonbahar oluyorum sonrası hiç...
-Hasan Hüseyin Korkmazgil
...
gözlerimin altındaki çizgilerin hikayelerini düşlüyorum. o oyuklardan akan sular eşlik ediyor geceme. insan, nihayetinde yalnızdır ve kimi zaman tutunduğu dal yanlıştır, diyorum kendime.
...
iki insanın gözyaşı birbirine karışmadıkça gökkuşağını görmek imkansızmış. tek başına örülen duvarların arasında iki kişi bir arada yaşayamazmış. birinin dizdiği tuğlaları, diğeri hiç düşünmeden yıkarmış. ve o enkazın altından başkası olarak çıkarmış insan birgün...
...
/bir tohum düştü gökten. suladık, fidan ettik. zehrini bize, çiçeğini başka ellere sunacağını nerden bilebilirdik?/
...
Gel/sen...
-El Clasico izleriz; ben Barça derim, sen hâlâ Madrid diye diretirsin olmaz mı?-
Şiirler aydınlatır gecemizi,
Çayımızı yudumlarken, yıldızlar gelir oturur bahçemize.
Radyoda eski bir şarkı,
Güz kuşları
Ve ellerin
Ne güzel yuva olur kimsesizliğime.
-Dipnot: Sıcaklar, içimizi ısıtan şiirlere baskın geldi sanırım. Başlık, onca kalabalığa rağmen terk edilmiş bir şehir gibi 
...
Sız artık su geçirmez duvarlarımdan; ak yüreğime doğru, dağıl, dağıt...
İçimde dönüp durur, en yanık türküleri tutuşturacak bir ağıt...
Nereye kadar sürer bu kavga, sensiz kaç gece daha söner; söyle kaç şiir okunur tükenmeyen yokluğunda?
Bir serçe misali; önemsiz, küçük adımlarla ve o ufacık kalbin çırpınışı gibi tarifsiz bir heyecanla yürüyorum kıyılarına...
/belki birgün tüm gemileri yakıp ben gelirim kapına, duymaktan korktuğun cümleleri dizerim yoluna/
Bir dağbaşı yalnızlığı yaşıyorum yeniden,
Dağbaşı yalnızlığı, ölümden beter.
Hiç kimse aramasa sormasa beni
Sen gelsen yeter.
Huzur, ellerinin güzelliğidir.
Gözlerin karşımda mutluluk denizi.
Her sabah soframızda ekmeğimizi
Sen bölsen yeter.
Yüreğim seninle yaylalar kadar serin
Ne bir çizgi hasret, ne bir nokta gam
Yayla dumanı gibi gözlerime her akşam
Sen dolsan yeter.
Bende çaresizlik sonsuz kördüğüm.
Bende sabır, sende naz.
Gündüzünden vazgeçtim, düşümde biraz
Bir yüz görümlüğü sen olsan yeter.
Duymasa da hiç kimse şair gönlümün
Sende karar kıldığını
Ve içimin şerha şerha yarıldığını
Sen bilsen yeter.
Bir gün duysan bittiğimi, tükendiğimi,
Çıkıp gelsen uzaklardan korkulu, ürkek.
Bir incecik dal gibi üzerime titreyerek
Eğilsen yeter.
/Yavuz Bülent Bakiler/
Benim de bir adağım var, Allah nasip ederse onu yerine getireceğim öncelikle Ardından, annem için yapmak istediklerim var. Sokaktaki canlar için hayallerim var. Rabb'im duysun gönül sesimizi.
...
Gökyüzü hep mi hüzünle kapatırdı penceresini. Yoksa biz, acımızı mı asardık savruk bulutlara... Sahi, hiç mi mutlu olmamıştık; bir annenin şefkatindeki huzuru hiç mi duymamıştık? Küçük bir kelebeğin renginde gülmemiş miydik hayata...
Hep mi zindandı uykulara tutsak geceler; oysa bu zamanlarda dökülmemiş miydi kalbimize, iki ucu ayrık heceler...
Bilinmeyen zamanlarda, bilinmeyen mekanlara yolculuk edip; arıtmamış mıydık çamura batan düşlerimizi. Ve nihayetinde, güneşin ısıttığı yüreklerde bırakmamış mıydık hoyrat gülüşlerimizi...
...
Şehir, rüzgardan bir elbise giyinmiş anne.
İklimlerden çok ötede kalmış,
bahsettiğin insan sıcaklığı.
Bıçaktan yapılmış bir sırattan geçiyor sevgiler.
Dilden düşen sözcükler,
kayıp anılarla eşleşiyor.
Yüreklerde insafsız kıyametler kopuyor.
Çığ gibi yalnızlıklar yuvarlanıyor üzerimize.
Kimse kimseyi duymuyor.
Sağır desem değiller.
Kimse kimseyi görmüyor.
Kör desem hiç değiller.
Zihnim siyah bir uykuya dalmış.
Düşlerim yoksul.
Güneşli resimler çizen o çocuk değilim artık.
Hayırsız bir hayattan geçen,
yorgun bir yolcuyum.
Oysa sen şimdi yanımda olsan,
güneşli bir sabah çizerdin.
Sen konuşurdun,
ben serin bir söğüt gölgesinde
sanırdım kendimi.
İyileşirdi belki,
göğsümdeki yaralı kuşlar.
-Seçil Oğuz
