plansız tarafından gönderilen iletiler

@kemankeşş2 Merhabalar dostum, maalesef tarihe ilişkin birşey duymadım. Ancak bayramdan önce açıklanmasına benim duyduğum bir engel yok, Bakanlığın korona dolayısıyla yoğunluğu da bir iki ay öncesi gibi değil. İnsallah açıklanır biran önce.

Dostlar, Sayıştay'ın Kasım ayında sınav yapma ihtimali varmış. Hazırlanacak olanlar varsa haberiniz olsun.

@adam-simith @Pinky Arkadaşlar o sohbeti hatırlıyorum, iletileri bulamadım görselini atacaktım aslında. Orada bahsedilen sayı 100 değil 1000'di ve bir yanlış anlaşılma olmuştu, konuşan arkadaşlar da böyle ifade etmişti, benim aklımda bu haliyle kaldı. Eğer konuşmanın linki varsa atarsanız tekrar bakalım. @Pinky

@elisa Hemen hemen aynı hislerle izlemişiz dostum çınar ağaçları gibi fazlaca metafor kullanılıyor filmde, eleştirinin bombardıman halinde değil de daha bir sohbet havasında yansıtılması da güzel. Mesela adam ifade verirken diyor ya hırsızlık olayı için benim yeğenimle ilgisi olamaz, güzel giyinmeye çalışan, bir dolap dolusu kıyafeti olan biri, bu işlere bulaşmaz ama öteki... Genel olarak pejmürde birini görünce her türlü kötülüğün ona yakıştırılması, parası olan, sistemle barışık insanın günahsız sayılması gibi yerinde toplum eleştirileri var.

Son olarak beni etkileyen sahnedir onu da paylaşmak istedim, ölümü ile ilgili konuşanlardan bir inşaat işçisi diyor ki keşke onunla konuşsaydım, onun gibi yalnız gezen kızlar burda pek olmadığından yapamadım. Bu fikir benim insana ilişkin düşüncelerimle fazlasıyla ilgili. Bir insana selam vermenin, bazen iki cümle samimi muhabbetin çok derin manalar ifade edebileceğini düşünürüm. Bazılarımız diğer bazılarına göre daha romantiğiz evet Kendisine bir tebessüm gösterildiğinde insanlığa dair ümidi canlanacak insanlar biliyorum, tabi bir gülüşün altında binlerce fesat düşünce arayacak olanlar da. İkinci kısmı düşünerek yaşarsak onun adı yaşamak olmaz, riskli mi evet ama birinci kısmı ihmal edersek zaten tabutumuzun etrafında dolaşan ruhlardan farksızızdır. Mona, kendisini göndermek zorunda kalan bağ işçisine, o güne kadar yaptığı iyilikleri hiçe sayarak bir karşılık verdi, çünkü insan vefalı olduğu gibi nankörde. Bu yüzden kaynağını insanın ötesinden alan ve karşılığını da yine insandan ummayan bir yaklaşım bize de karşımızdakine de iyi gelebilir. İnsan, insanın aynı anda hem nasıl derdi hem de nasıl dermanı olur, işte böyle, birbirimize olan yaklaşımımız bunun bir yansıması

@bykeynes Akıl ve gönlün savaşı çetindir. Gönlünüzden geçen her şeyin akılla izahı, mantıklı bir açıklaması olmayabilir. Hesap kitap yapmaya müsait olan zemin akıldır, gönlün terazisinin ölçüsü ise herkeste başka başkadır. Belki de bu yüzden 'Aklın yolu bir.' demişler. Kalbinizin sesini duymak istiyorsanız, içinizden gelen sese kulak verin, kirletilmemiş olan, ruhunuzla bağlantısını koparmamış olana, seyr-i sülukunuz hayrolsun.

salik'in hatfi
https://www.youtube.com/watch?v=KNzESiVSn-M

@elisa, içinde söyledi: Bazı Şeyler

@plansız son kisim özgürlük uzerine, yersiz yurtsuz (agnes varda) 'un şu repligini hatırlattı:"sonsuz özgürlüğü secmissin ama sonsuz yalnızlık elde etmişsin."

@plansız, içinde söyledi: Bazı Şeyler

@elisa Okuyunca aklıma direkt ölümü getirdi İzlemediğim bir filmden replikmiş. En yakın zamanda izleyeceğim dostum

Filmi izledim dostum Üzerine düşünülesi, güzel bir filmmiş, teşekkür ederim tavsiyen için. Agnes Varda ile tanışmama da vesile oldun. Anladığım kadarıyla feminizm, anarşizm ideolojilerine selam gönderen bir film. Filmdeki anlatımıyla özgürlük, bu toprağa yabancı bir kavram, beni de bu haliyle cezbettiğini söyleyemem ne de olsa modernizmden payımızı almış insanlarız. Konfor, güvenlik gibi bir sürü şeye alışmışız Yine de çoğumuzun, felsefe masterlı adam gibi doğayla barışık, kırsal temalı hayallerimiz var değil mi, bir gün her şeyi bir kenara bırakıp kendimizi bulmaya kaçacak gibiyiz. İşin esprisi bir yana, Mona, Türkiye'de otostop çekerek gezen, barış turuna çıktığını söyleyen gelinlikli kadın turisti aklıma getirdi. Öldürülmüştü. Filmi bilmeden yaptığım ölüm yorumunun isabeti. Bir insanı öldürmek için araç olarak silaha gerek olmayıp umursamayarak da ölmesine katkı sağlanabileceği gerçeği. Bir yürüyüş ve yol filmi olunca, Doğu'nun 'seyyah oldum, dolaştım şu alemi' yorumunu arıyor insan

Varda'ya göz ucuyla bakınca Fransız sinemasının yeni dalga akımından da haberdar oldum. Bunun yanında filmdeki sanatsal anlatımı beğendim. Yönetmenin fotoğrafçılık tecrübesinin kattığı perspektif filmin derinliğini artırmış. İki kadının ellerine odaklanan sahne, çoçuğu okula gönderecek misiniz sorusuna cevaben -yanılmıyorsam- söylenen; babasının felsefe masterının olması belki çocuğun eğitimini kendileri tamamlamak istiyor fikrini akıllara getirmesi, Mona'nın toplumsal değerlerle çatışması, hayatı sorgulaması esnasındaki yolculuğunun fazla toza, çamura bulanmadan neredeyse doğrudan anlatılması. Birkaç kez yinelenen dış görünüm vurgusu dikkatimi çekti İnsanların arasında onlar gibi olmadan, bir nevi onlara kendini kabullendirmeden varolamamak Kısaca toplumun bizlerden beklediği birlikte yaşamanın asgari ölçülerine adaptasyon konusu, kadın kimliğine biçilen ve kadının tercih ettiği rolün çatışması, sonuçları, hayatını belli bir düzene koymuş, yerleşik insanın, bağlılığı reddeden, uyumsuzlara karşı bakış açısı gibi varoluşa dair sorguların yansıtıldığı, düşündüren bir film.

Hayatta, uysal ve kafa dengi bir dosttan başka hiçbir şeyi kıskanmadım. Yarasından taze kan sızan gönül ehline, dostlarının yüzünü görmek merhem gibidir.
Sadi Şirazi.
...
https://youtu.be/lTzxqfTOStw
...
https://youtu.be/nSNnCHTcy5Q

-Kendi dilinden anlayanlardan, kendi dilini konuşanlardan uzak düşen kimse, yüzlerce dil, yüzlerce nağme bilse, yine dilsiz olur, susar.

-Rûhen yükselmemiş, ham kalmış kişi, yetişkin olgun kişinin halinden anlamaz. Öyle ise sözü kısa kesmek gerektir, vesselam.

Mesnevî, Mevlana.

Anne babasından yeteri kadar sevgi görmeyen, hor görülen çocukların hikayesi bu. Babaları kumar masasında düşman tarafından ayartılmış çocukların, analarının derdinde sür(ün)düğü hayatın.
Kardeşler ama hiç bitmeyecek bir kavganın içinde esas meselesini unutmuş çocuklar bunlar.
Başlarına gelen belanın bini bir para, günü, ayı, yılı olmayan, her günün apayrı pisliğe mahkum edildiği bir yaşamak geçiyor başlarından. Tarihler değişiyor ama senaryo hep aynı. Kardeşlerden birini vurup ötekini işaret ediyorlar katil diye, diğerini vurup berikini. Sonu gelmeyen, kısır bir döngü gibi, hep aynı yerinden ısırılan, kanının kurumasına, kabuk bağlamasına izin verilmeyen bir yara gibi.
Ne dostlarına sözleri geçiyor, ne düşmanlarına güçleri yetiyor, eksiklik biz de diyorlar ama bir türlü de uzlaşamıyorlar kendi içlerinde. Doğrusu durumun farkında olanların sayısı bir hayli az.
Bu kardeşler de insanlığın kalan çoğunluğu gibi her konuda savaşı ve öldürmeyi çıkar yol görmüşler ancak düşmanı yanlış yerde aramışlar. Birileri onlara düşmanı göstermiş, sorgusuz sualsiz kavgaya girişmişler, o birileri de bu savaşın her türlü ekmeğini yemiş.
"Başkalarının aşkıyla başlıyor hayatımız
ve devam ediyor başkalarının hınçlarıyla
düşmanı gösteriyorlar, ona saldırıyoruz
siz gidin artık
düşman dağıldı dedikleri anda
anlaşılıyor
baştan beri bütün yenik düşenlerle
aynı kışlaktaymışız"
Söz gelimi:
“Kardeşler! ” deseydim “Kardeşlerim! ”
“Bakın yaklaşıyor yaklaşmakta olan
“Bakın yaklaşıyor yaklaşmakta olan
“Bakın yaklaşıyor…”
Duyulmaz değil mi sesimiz, şairin de duyulmuyor zaten.
"Kardeşlerin pogrom sana
Dostlarının eşiğine varınca başlıyor
Senin diasporan"
Bir gün kardeşlerden birini yakıyorlar, aynı pis adamlar gidip başka bir kardeşi yakarken diğer kardeşin intikamı diyorlar, kardeş kimin kardeşi, sen kimin intikamını alıyorsun, benim yiten kardeşlerime ne olacak, bugünden sonra kardeşlerim olmadan nasıl yaşayacağım üstelik sen kimsin diyemiyor diğer kalanlar. Bazı cesur, yürekli yiğitler yazacak oluyor lakin bu adamların ipliğini pazara çıkarmak isteyenin nefesi tez elden kesiliyor.
Asırlık bu kavganın kazananı hiçbir zaman kardeşler olmadığı gibi anne babalarından nefretleri de her gün biraz daha artıyor. Analar yuvayı kurar kurmasına ama babaların eli daima üstünde olmayınca ayakta kalmaz o yuva. Anasını sevse bile babasına kızan evlat evini terk eder, yaşanmaz bulur o evi, yurdu. Hele bir de babasının annesini gerektiği gibi koruyup kollamadığını düşünmeye başlarsa araya "namus belası" da girer, babasına başka sıfat bulur, anasına başka. Artık bu çocukları evine, yurduna bağlayan hiçbir sebep kalmaz, onun yokoluşu derdi değildir, varlığını başka varlıklara armağan eder, çıkardığı ses evine yabancıdır, komşusu bile tanımaz bu sesi. Uzaktır.
...
https://youtu.be/qwLn76UE_Rs

...
"Ay vurunca çatlatır göğsümdeki mahşeri
çünkü kavganın göbeğidir benim yerim"
...
https://youtu.be/4Tr0otuiQuU

Günler damlıyor ama aynı kaba değil... Günler aynı kaba damlamalı...
... Geçmişteki bir güne dönüp tamir etmesi gereken bir şey varmış gibi hissetti... Yıllar öncesine geri dönüp bir vidayı sıkması, bir çiviyi çakması gerekiyor sanki, ancak o zaman şimdiki hayat biraz bir şeye benzeyecek, yolunda gitmeyen şeyler düzelecek.
... Güzel bir gün neden uyuma arzusu verir, biliyorum ben... bu güzel güne, saatlerin, dakikaların söylediklerine karşı çıkarak, hatıraların arenasında dövüşerek, insanlık tarihinin enkazından her nasılsa sağ çıkarak vardım ben. Şimdi gerçekten de uyumak istiyorum, yorulduğum ya da uzun bir mücadelenin sonunda güzel bir şeye kavuşmanın huzurunu hissettiğim için değil, güzel günün, güzel şeylerin geçici olduğunu unutmak için uyumak istiyorum. Geçicilik duygusunun insanı hep hazır olda tutan despotluğundan kaçmak için uyumak istiyorum. Böylece güzelliğin daha da küçük daha da geçici bir parçasına razı olduğum için uyumak istiyorum.
... Rıfat'ın işleri pek de iyi gitmiyor... Rıfat'ın önünde iki seçenek var: ya test kitapları satmaya başlayacak ya da bir film çekecek ve ünlü bir yönetmen olacak... Rıfat, bir film çekmek için kolları sıvıyor.
... İnsan kendimi savunayım derken, kendine kolayca razı oluyor Rıfat Bey...
... Rıfat çoktan ölmüş olabileceğinden şüphe ediyor ve kendi kendine şöyle diyor: Yaşamadan ölebilirdim ama ölmeden yaşayamıyorum, her neyse.
...
Her gün o kadar çok acıya tanık oluyoruz ki ben de artık asgari ahlak sahibi pek çok insan gibi mutluluk rolü için dublör kullanıyorum, dedi Rıfat. Onu da bulamayanlar var, diye cevap verdi deli.

Seyrek Yağmur, Barış Bıçakçı.

Her gün yeniden...

"Türkiye, evlatlarına kendisinden başka bir şeyle meşgul olmak imkanını vermiyor."

Ahmet Hamdi Tanpınar.

@elisa Konu, kadın ve toplumsa ayrıca hoşuma gider, izleyeyim de değerlendirelim beraber

@elisa Okuyunca aklıma direkt ölümü getirdi İzlemediğim bir filmden replikmiş. En yakın zamanda izleyeceğim dostum

...
Ben bunca yıl bunca insan tanıdım
Yüreği zehir dolu; yine de insanlardan
Kesmedim umudu, insan dedim
Yekindim; paylaştım varı yoğu.

Ben neden dudaklarının arasında
İğneler tutan bir terzi suskunluğunu
Prova ediyorum şimdi bu yol boyu
Kederle yürürken dağlara doğru?

Neden kedi seven bir insan
Olduğumu biliyorum da
Kedisiz ve sevgisiz getiriyorum
Yaşadığım günlerin yaprak döken sonunu?

Cevapsız sorunun boynu büküktür;
Hemen anlar yetim olduğunu.
Ben neden hâlâ duyuyorum avucumda
Bir çocuk elinin sızlayan boşluğunu?

Hipodromda yatıp kalkan bir adamın
Ölü bulunduğunu yazdı gazeteler
Geçenlerde haber olarak.
Tokatlıymış ya da Çorumlu.

Bıraktığı nottan öğrenilmiş
Son isteğinin ölürse terminale
Götürülmek olduğu.
Hipodromda yatıp kalkan bir adam kimin umuru!

Acılarla sorularla tiftikledim
Bunca insanın mutsuzluğunu.
Düşündüm kendi sonumu. Hayrettir;
İçim içime nasıl da sığıyordu!

Metin Altıok.

...
çünkü beyaz bir gemidir ölüm

siyah denizlerin hep
çağırdığı

batık bir gemi

sönmüş yıldızlar gibidir

yitik adreslere benzer
ölüm

yanık otlar gibi

sen bu şiiri okurken
ben belki başka bir şehirde
ölürüm..

Behçet Aysan.
...
https://youtu.be/2f1I3y7_-ok
...
https://youtu.be/whCG0LWPwVk

baktım rüzgarsın sen
baktım çamaşır ipini zorluyorsun
hepimizin derdi güzel yaşlanmak sevgilim
baktım bir kitabın sayfalarını çeviriyorsun
ayağına terlik giy
bildiğimiz şeylerin taşında yalınayak geziyorsun

biz satranç oyuncusuyuz sevgilim
üzerimizde kara bir leke biz satranç oyuncusuyuz
inanıyoruz ceketlere düğmelere
inanmıyoruz takvimleri savurarak gelen geleceğe
işte yitirdik bütün taşlarımızı darmadağınık oyun tahtası
bir tek şahımız duruyor sevgilim o da evli iki çocuk babası

kelimeler önümüze çıkıyor sevgilim
uykumuzu bölüyor buradan çocukluğumuza kadar
buradan çocukluğumuza kadar bir telaş
içi boş kuşları kovalıyoruz ve bir sebep arıyoruz
herkese küsmek için
hemen o cumartesi buluyoruz hemen o pazar

yaşamak çukur yerlere doluyor diyorlar
bu yüzden yıkıntıya dönüşse de yaşıyormuş insan
ama hep yıkıldığımız yeter sevgilim biraz da kekik toplayalım
kıymetini bilmediğimiz şeyler var

yaşamak bir at gibi huysuzlanıyor kapımızda sevgilim
geçen günlere üzüldük tamam yola düşelim
düşünelim: başka günlerin duvarı daha sağlam
düşünelim: başka günlerin sokağı daha neşeli
başka evlerin kadınları erkekleri tam bir kahraman
tül perdeler uçuşurken başka evlerin pencerelerinde
bizi bir kitabın sayfaları arasında kurutuyor zaman

ama baktım sen rüzgarsın sevgilim
kitapları bir başından bir sonundan okuyorsun
başucunda bir bardak su
beni başucumda bir bardak su gibi avutuyorsun

Bir Kitabın Sayfaları, Barış Bıçakçı.
...
https://youtu.be/Ck3qsT0aOcQ

Biz bu dünyanın en çok ihtiyarlarını sevdik değil mi Çetin? İhtiyarlara yaraşır bir vefa duygusunun peşinden koştuk.
...
Daha sonra mı? Sonra onun her şeyini ezberledim ben! Aramızda bildiğimiz bütün dillerde geçen bir konuşma başladı. O konuşmayı kesmek, en azından benim için mümkün değildi.
...
Karaya vurduğumuz günlerden birinde sen de söylemiştin, beni hep şaşırtan bundan sonra da şaşırtacak olan kavrayışınla: "Sen yine kendini sevdin. Bense onu sevdim!" Bu iki kısa cümlede vurgulanması gereken sözcükleri de vurgulamıştın. Her şey olup bittikten sonra konuşuyorduk. Bir güzel oturmuştu içime söylediklerin. Yıllar önce İstanbul'da, bütün tavırlarımda, konuşmalarımda hep "en duygusal, en kırılgan benim" havası olduğunu, bu yüzden yakınlarımı baskı altına aldığımı söylemiştin. Böğrümde tek hamlede sapına kadar soktuğun bıçağınla balkona çıktığımda, İstanbul'un berbat, nemli havasını güç bela içime çektiğimde, doğru söylediğini biliyordum.

"Sen yine kendini sevdin. Bense onu sevdim!"
...
Çetin, askerliğin sırasında yazdığın tek mektubu kendine has bir biçimde şöyle bitiriyordun: Dostum, her şeyin farkında olduğun için yalnız ve mutsuzsun. Seninle anlaşılmaz bir uyumumuz var. İnsanlar böyle durumlar için kan kardeşliği... gibi isimler yakıştırıyorlardı...
...
İnsanları gömdükleri gibi meselelerini de gömebileceklerini düşünen kazma kürek erbabına öfke duyuyordum. Yürüyordum, kendi kendime büyük sözler söyleyerek kalabalığın içinde yürüyordum. Özgürlüğün kimse tarafından sevilmemeyi göze almak olduğunu söylüyordum. Ne büyük söz, uç bakalım Ender uç. Sözcüklerden kendine kanat yapanları çok gördük biz.

Bizim Büyük Çaresizliğimiz, Barış Bıçakçı.

https://youtu.be/56mQXnmztuY
...
https://youtu.be/5nOSmNDWJgI

-Konuşmak benlikler arasında bir saklambaç oyunudur.
...
-Alâkalarımızın yüz bin şekline isim bulamıyoruz ve sevmek deyip çıkıyoruz. Onun için ne kadar suistimale uğruyor bu kelime.
...
-Hepimiz kahkahalarımızı gözyaşlarımızla ödüyoruz ve bu hususta bir dilenci bir milyarderden farksızdır. Çok gülenin çok ağladığını söyleyen atalar sözü de bize heyecanlarımız arasındaki muvazeneden doğan bu büyük müsavatı bildiriyor. Bunun için muvakkat hazlar ve kederler istisna edilirse insanlar arasında devamlı bir saadet ve felâketten bahsedilmesini bile fazla bulanlardanım.

Bir Tereddüdün Romanı, Peyami Safa

"yasak sınırlar geçerken
geride kaybettiklerin"
...
https://youtu.be/cfD15C_VpSE

Ben, bu kulaklara göre ağız değilim.
...
İnsan aşılması gereken bir şeydir.
...
Konserler ve sirkler, pazarlar ve alışveriş merkezleri kalabalıktır. Görmeyen ve duymayanlar için yapılmıştır buraları. Gördüklerini ve duyduklarını zannetsinler diye her şey çok büyük ve gürültülüdür. Ve bir kandırmacadan başka bir şey değildir bunlar. Herkes herkesle aynı şeyi gördüğünü ve duyduğunu düşünsün diye yapılır bunca şey. Çünkü herkesle aynı şeyi gördüğünü düşünen kendisinin körlüğünden kuşku duymak zorunda kalmaz ve bu konuda hiç olmadığı kadar çok desteklerler birbirlerini.
...
Yalnızlığına kaç kardeşim, büyük insanların gürültüsünden, küçüklerinse iğnelerinden huzursuz olduğunu görüyorum. Orman da kaya da saygıyla susmayı bilir. Ulu bir ağaca dönüştür kendini, sessiz ve sakince dinler o. Bir denizin üzerinde salınır, durur. Dediğinde ısrarcı olanlara da özenme çünkü sen bir hakikat sevdalısısın. Hakikat kendini hiçbir zaman dediğinde ısrarcı olanın kollarına bırakmaz. Derin bir kuyunun idraki de yavaştır.
...
Düşüncelerinin savaşını vereceğin düşmanını bul, savaşını ver. Düşüncen yenilse bile dürüstlüğün galip çıkacaktır.
...
İnsanlarla ilişki insanların karakterini bozar, özellikle de bir karakteri yoksa.
...
Düşüncelerini bir buzun üzerinde serinletemiyorsan, hararetli tartışmalara girme.
...
Varsın sevgi ırmağın sapa yollara düşsün, mümkün müdür bir ırmağın sonunda denize kavuşmaması.
...
Sadece senden isterim güzelliği kudretli insan, başkasından değil... Her türlü kötülüğü bekliyorum senden, bu yüzden iyiliği de senden istiyorum. Pençeleri olmadığı için kendini iyi zanneden zayıflara ne çok gülüyorum oysa bir sütun gibi olmalısın. Onun erdemini almalısın. Yükseldikçe güzelleşmelisin ama içten içe sertleşmeli ve dayanıklı hale gelmelisin.
...
En sessiz sözcüklerdir fırtınayı getirenler, dünyayı güvercin adımlarıyla gelen düşünceler yönlendirir.
...
İnsan, insanın derdidir ancak insan, dermanını yine insanda bulur.
...
İnsanların arasında susuzluktan ölmek istemeyen biri tüm bardaklardan içmeyi öğrenmeli ve insanların arasında temiz kalmak isteyen biri pis sularda yıkanmasını da bilmeli.
...
Kirli bir akıntıyı saflığını bozmadan içine alabilmesi için insan, bir deniz olmalıdır.
...
Müziğin sesini duymayanlar, dans edenlerin deli olduğunu düşünürler.
...
Nietzsche, Kaderini Sev Çünkü Aslında Hayatın Bu.