Yarı uyanık, yarı uykulu kalktığı yatağından, yine yeni bir güne çaresiz başlamanın burukluğunu hissederek merhaba dedi. Karnından gelen acı uğultu, günlerdir boğazından doğru düzgün bir lokma geçmediğinin işaretiydi. Gerçi ne zaman yemek yemeyi düşünse mide bulantılarıyla sofradan apar topar kalkıyor ve bir daha da aynı iştahla oturamıyordu. Önceleri ayda bir görülen baş ağrısı, iyiden iyiye artmaya başlamış günün herhangi bir saatinde başlayan artçı şok, etkisini bir kaç saatte dayanılmaz bir seviyeye çıkarır olmuştu.
Kendisini odasına kapatıp, kimseye kapısını açmak istemeyişi annesini uzun zamandır tedirgin ediyordu. Oysa, anne kız eskiden ne kadar güzel vakit geçirirlerdi. Pazara birlikte gider, akşam yemeğini birlikte hazırlar ve hiç umursamadan kendilerini saatlerce dizilere kaptırırdı. Günün birinde söz vermişti annesine, ilk maaşıyla onu en afili restauranta götürecek, oradan da güzel bir Türk kahvesi içmeye.
Aklına her gün annesine verdiği bu söz geliyor ve iliklerine kadar işleyen çaresizlik yüzünden her sabah yeniden uyuklamaya çalışıyordu. Sanki geceleri kabuslarla uyanmaktan güzel bir uyku uyuyormuş gibi bir de tamamen kötü düşüncelere hapsolduğu uyku seansları, iyiden iyiye davranış bozukluklarına neden olmuştu.
Epey süredir en yakın arkadaşlarıyla bile buluşmaktan kaçıyor, akraba ziyaretlerini annesinin zoruyla yapıyordu. Sanki derin, karanlık ve esrarengiz bir düşünce onun, bütün kontrolünü eline geçirmiş ve onda isteksiz bir ruh hali yaratmıştı. Ne zaman bu ruh halinden sıyrılmaya çalışsa yeterli gücü kendinde bulamıyor ve her yaptığı hamlenin sonunda bu dehlizden çıkma umudunu iyiden iyiye yitiriyordu.
Mezun olalı 3 sene olmuş ve bu zaman diliminde onca kursa gitmesine rağmen netice hep hüsran olmuştu. Sorunu hep sistemde buluyor ve sistemden kazanarak çıkanların ellerinin gücünden dem vuruyordu. Gerçi son zamanlarda bir işe giren, evlenen hatta çoluk çocuğa karışan arkadaşlarını bile görmez, duymaz ve hatta umursamaz olmuştu. Yaşadığı bu illet süreç onun bütün hayat damarlarını aşındırmış, sadece kendi kurtuluşunun ümidini taşımasına anca yetebiliyordu.
Sonra birden günün tarihi geldi aklına. Yeni sınava 2 aydan daha az bir sürenin kaldığını fark etti. Açlıktan doğrulacak dermanı yoktu. Yine de bir kaç nefeslik gayretiyle bilgisayarını açtı, başvuru formunu kontrol etti. Her sene aynı süreç yine iyi bir şey olacağı yok işte, boş yere para yatıyoruz diye aklından geçirdi. Sonra birden neden bu hala geldiğini düşünmeye başladı, onu bu hale getiren gerçekten sistemin acımasız çarkları mıydı? Eğer öyle olsa kendisinden çok daha yetersiz gördüğü arkadaşları istedikleri işleri elde edebilirler miydi?
Biraz daha düşündükten sonra, bunların hepsi benim hatam diye serzenişte bulundu. Bir ara yine ümitsizlik içinde yatağına baktı, kafasında şimşekler çakıyor, kaçmak için fırsat kolluyordu. Yatağına girip bu düşüncelerden kurtulacağını düşünmek her günkü ruh halinin tekrarıydı. Oysa bu sefer kendi kendine bunu yapmamalıyım dedi, kalkıp kendini ılık bir duşun altına attı. Ne zaman karanlık üstüne gelse bu sefer olmaz diyerek, elinin tersiyle itmeye başladı.
Ocağa misafir için alınan porselen çaydanlıkla, çay suyu koydu, kendisine afili, en renkli kahvaltı tabaklarıyla güzel mi güzel bir kahvaltı hazırladı. Annesini de uyandırmayı ihmal etmedi. Tıpkı eski günlerdeki gibi başlamalıyım diye söz verdi kendisine, öncelikle epey zamandır üzdüğü anacığının gönlünü alarak işe koyulmalıydı. Öyle de yaptı. Hayatının kırılma noktası işte tam da bugün oldu.
Önceleri çok zorlandı, sıkıldı, yeniden yılgınlığa düştü, çalıştıkları saçma geldi, çok yoğun ve fazla geldi ama olmaz dedi. Ben yeniden o karanlığa dönemem. Sürenin az kalmasını önemsemedi, her şeyi günü gününe planlarsa geçmiş birikimlerini de işin içine katıp iyi kötü puanlar alabilirdi. Planladığı hiçbir şeyi aksatmadı, üzerinden gitmeyen karanlığı bir kaç hafta sonra çoktan uzaklaştırmış, yanına bile gelmesine müsaade etmez olmuştu. Her gün daha bir ümitle ve azimle güne başlıyor ve her hafta düzenli olarak yaptığı denemelerde bunun karşılığını alıyordu. Yılgınlığa düşmeden geçen 50 günün sonunda sınav günü geldi çattı. Kazasız belasız atlattığı sınavın sonucunu beklemeye koyuldu.
Ve aldığı netice mutluluğuna mutluluk kattı, belki çok büyük kariyer vaat eden kurumlara girebilecek puanı alamasa da, atanma garantisi olan bir puanı elde etmişti. Hem atanamayacak bile olsa düzenli ve sıkı çalıştığında neleri başarabileceğini hissetmesi her şeyden önemliydi.
Kendisine bir söz daha vererek bir kaç hafta dinlendikten sonra yeni bir planla çok daha iyi bir çalışma sergileyebileceğini düşündü ve söylediği gibi de yaptı. Puanlar açıklandıktan 4 ay sonra yaptığı merkezi alım tercihiyle bir kamu kurumuna girmeye hak kazandı. Mutluluktan dünyalar onun ve annesinin olmuştu.
Aradan geçen bir ayın sonunda da belki bir çokları için çok basit görünen ama onun için dünyalara değer sözünü gerçekleştirdi. Aldığı ilk maaşla biricik annesini en afili restauranta götürdü. Kahvenin üstüne birde, evdeki herkese hediyeler aldı. Dünyalar onun olmuştu, üzerinden kalkan yükün, bir boğanın bir insanın üzerinden kalkması kadar hafifletici olduğunu hissedebiliyordu.
Ama hiç kendini rahatlığa kaptırmadı ve kendisine hep yeni hedefler belirleyip, yeni hayaller kurdu ve hiçbir zaman plansız hareket etmedi, geçen 1,5 yılın ardından hayalini kurduğu kariyer mesleğin mülakatını da geçerek, küçücük ve sıkışmış hayatında, kocaman bir mutluluk yarattı. Buradan bizde onun yanından ayrılıp yeni hayallerin umudu olmaya söz verdik. Onun içinde kocaman bir ekip olarak karşınızdayız.
Kıssadan hisse : Güzel kardeşlerim bugün ümitsizlik, çaresizlik günü değil, bugün var gücünüzle gayret etme, planlama ve daha fazla çalışma günü. Elinizden gelenin fazlasını yapın, puanları kaptığınız gibi gelin buraya, burada buluşalım, bakın bu kardeşleriniz size neler anlatacak ve kariyerinize giden yolda işinizi ne kadar kolaylaştıracak, şimdiden sözünü veriyoruz.
Unutmadan tekrar edelim : Herkese ve her şeye rağmen TERCİHİNİ YAP! mak senin elinde.
